miércoles, 30 de julio de 2008

As lombardas

Parece que hoxe pinta mellor que onte o que vai saíndo da caixa sorpresa.
Alomenos, xa ingresaron a nómina con 30 euros máis que habitualmente ( e non sei o porqué, pero non me importa moito, mentras sumen), a aula está aberta, polo que podo escribir pola mañá, e non coma onte que o tiven que facer pola tarde na biblioteca, e os traballos cotiás foron saíndo dereitos...
Despois de gardalos cabalos (niste tempo, para que non sufran cos tabaos, que os crucifican nas horas de máis sol, están ceibes de noite e gárdoos dende as 9 da mañá as nove da serán), fomos (os cas e máis eu) buscar herba para pola noite; levei os pitos á horta, boteilles de comer e beber; recollín o ourego, que hoxe a lúa esta no devalo e queda verdiño todo o ano; e púxenme a lle sacalas herbas as lombardas( a nós, a lombarda gústanos moito, simplemente cocida,cunha mazá e un chorro de aceite, sábenos a gloria)...e, segundo ía limpando, lembrei una poesía que me fixeron aprender de memoria cando estudiaba primeiro ou segundo do bachillerato; era un romance e nunha parte dicia (sic):"Échenme acá mis lombardas, dona Sancha y doña Elvira/ tiraremos a lo alto, lo bajo ello se daría".Eu ben sei que as lombardas do romance, eran armas de asalto o castelo, pero se o que as solicita lle puxo nome, ¿por qué non podería eu facelo mesmo coas miñas lombardas, ainda que sexan de comer?, daquela púxenlle (todas con dona dediante, que non hai por qué ofender):Sancha, Elvira (con perdón da miña querida compañeira),Jimena, Sol, Constanza, Urraca... Non me atrevín a poñer máis, porque pensei que logo vaime dar un aquel comelas...