lunes, 28 de julio de 2008

Sábado,26


Dín que tódolos seres humanos devecemos por un minuto de gloria. O meu,debeu ser daquela, cando todo o pobo, incluídos os que ían baixo palio, mesmo a garda civil con traxe de gala( agás os que portaban o palio, as ovellas e algún disimulado ),se axeonllaron dediante de min...Daquela, (era o ano 1961) eu vivía na Cañiza.Había un home, chamado Emilio, que tódolos anos, pola festa, facía un altar vivinte, no que paraba a procesión, (anos máis tarde facía a decoración do nacemento que eu organizaba na eigrexa, sendo os nenos pequenos os que facían os papeis de Virxe, san Xosé,, pastores, anxos e demáis artífices do belén de toda a vida (mesmo o Checho de MªElena Pacheco dixo que el prefería ir de vaqueiro...)e os mais grandiños os que cantaban as panxoliñas que ensaiabamos tódalas vacacións. Non teño dúbida de que se o Emilio vivira en Valencia, os seus ninots serían os máis indultados, porque ten alma de artista. Pois, aquel ano, puxo de pastor o Luis do Buraco, de pastoras a Cristina de Pablo e Conchita de Pepa ( non sei por qué Fita e Conchita eran de Pepa e Mari era de Andrés, sendo as tres irmás e fillas do mesmo pai e nai) e de Virxe de Fátima a min.Pero, xa o futuro viña pisando forte...e velaí a mercadotecnia:á dereita, agachado, pero visible "FRUTERÍA VISITA".