Martes, e parece 13

Hoxe fóiseme atravesando o día e non son quén de arranxalo: fun cobrar e non chegara a nómina; fun buscar uns libros e ainda non viñeran; achegueime á aula de informática e estaba pechada, porque Pablo tivo un problema persoal (según rezaba un cartel na porta); atopei ó que me empaca a herba e, a estas alturas, díxome que non tiña tempo de ma empacar este ano...En fin, un día en que o abrente, que de cotiá tanto me suxire (sempre penso que se o amencer se chama abrente, o día é coma unha caixa que abrimos pola maña e da que imos sacando as cousas, sen saber nunca de antemán qué hai nesa caixa) poido transformarse en solpor (abrir e pechar).
E iso que onte fun segar pola serán e ía leda,coma sempre, ainda que comparando a serán cun serán dos de antes, os fiadeiros, os filandons leoneses e as festas nas que se transformaron. E lembrei a Quique, o pai dos meus sobriños, que tiña unha voz preciosa e, con música de "La bella Lola" cantaba unha canción que dicía asi: "Andan dicindo morreu Liborio, un forasteiro que aquí chegou, dicen que a causa da súa morte, foi unha trompa quel apañou. Non morreu non, que está en Petán, que ainda onte á noite bailamos xuntos naquel serán, non morreu non, que ainda está aquí, que ainda hoxe a noite ceamos xuntos en Leboriz"E, segando, cantaba e lembraba...
No solpor, chegoume a mala nova, morreu de repente un meu curmán que levaba o mesmo nome que o meu avó, o meu pai, o meu irmán e o meu sobriño. E tamén o mesmo apelido.
Daquela entristecinme. Pero, que espero, á miña idade hai que pensar en ir indo. E, mentras non chega a hora, por acó andamos, co corazón o ventimperio.