jueves, 24 de julio de 2008

"SOLO CUENTOS"

Onte entrei nunha páxina que se chama "solo cuentos". Según poiden ler é unha idea de Francisco Flecha, a quen cheguei por medio dos blogs de "el país" e con quen me puxen en contacto posteriormente. Moitos de vós, pensaredes que son parva, porque segundo as miñas indagacións posteriores é un home de letras, coñecido dabondo, pero a min, chegou de sócato, abraiándome coa súa maneira de dicir, en vinte liñas, o que os mortais normais tardamos anos en contar. Os seus "microcuentos" son incribles, non só porque fan pensar, senón porque fan nacer en ún mesmo outras historias. (creo que a iso se lle chama ser un mestre, un mestre coma os de antes, de antes... do ano 1 de Cristo). Ben, pois, segundo entendín, creou un espacio na rede para contadores de contos no que hai, alomenos, vinte persoas de cadansúa parte . O sitio da a oportunidade de anotarse como contador de historias e eu, que son moi "cuentista", non agardei a segunda invitación: anoteime.

Como dí a miña sobriña María,¡ "mimá"!... levo intentando contar un conto e metelo no meu espacio dende hai media hora. E, nada.

Porque, algúns dos contadores de contos tiveron a amabilidade de entrar no meu blog, e ainda que algo entenderon, penso que non teño dereito a lles facer tragar " As crónicas de Paradela" aldea perdida...E, este blog é para o que é, non para contar historias, ainda que as conte...

E, digo eu, ¿para que é este blog? Eu non o sei. Xa se irá vendo.

Hoxe choveu en Paradela de Coles, pero no meu corazón hai un sol espléndido.

miércoles, 23 de julio de 2008

Hoxe toca vaccina

Hoxe pola tarde veñen poñerlle a vaccina ós cans. A eles non lles gosta viaxar e se Mahoma non vai á montaña, xa se sabe.
E, pola mañá tocoume un traballo que me gusta pouco, pero era imprescindible facelo: estiven encintando con cemento unha parede do galiñeiro. O cemento é desagradable porque estraga as mans, ponas ásperas e non hai crema que as arranxe, pero había que elexir entre facelo, esperar até sabe Dios cando se chamaba a un albanel ou deixar que os pitos desapareceran sen saber por qué. Porque, un día desapareceu ún, pensei que os contara mal ó compralos, pero ós dous días desapareceron dous máis...funlle pedir á Marina unha xaula para meter os que quedaban (7, os sete magníficos) e poñerme a arranxalo sitio. Penso que, entre que se taparon os buratos e que os pitos xa creceron, o depredador vaino ter máis difícil. A verdade, tiña máis mágoa do desamparo que tiñan que sentir ó non se poder defender, que do que me custaron. Esa parte cruel da natureza, gústame pouco, pero, alomenos os animais matan por se alimentar,non coma nós.
Teño moitas ganas de empezar a dominar as cousiñas da rede, porque aparécenme fendas por todolos sitios e paso moito traballo en cousas que, quén sabe, consegue de xeito automático. Por exemplo, entro en tres ou catro blogs, que me gustan moito e quixera poder facelo dende este meu , pero non sei como metelos. A verdade, son tan parva que nin me atrevo a abrir varias cousas xuntas, sempre abro e pecho e logo volvo abrir e ando así, parva de min...Xa sei que basta con minimizar ou abrir por riba, pero pásame como coa tele : se hai alguén, por exemplo, dando as noticias ( que son os que miran á cámara e semella que nos miran a nós) nunca lle apago a tele, paréceme unha falla de educación, coma se os deixara coa palabra na boca...
Hai moitos anos, eu facía un programa nunha televisión de Ourense e sempre agradecín que a xente me deixara meter na súa casa. E había quen me deixaba, porque ás veces, pola rúa vía un sorriso de alguén descoñecido... e eu tamén sorría, agarimosa.

martes, 22 de julio de 2008

Hoxe vai por Victor.

Alá polas 12, apareceu Víctor por Paradela de Coles.
Xa tiña eu feito tódolos meus deberes de muller rural :os cabalos mantidos e gardados, a herba para pola noitiña traída dende o prado, os pitos para engorde con comida e bebida abonda, os cans con dous kilómetros de camiñata, un sitio preparado para gardala herba do prado do marica; en fin as voltiñas cotiás.
Victor xa me tiña prometido vir hai tempo, pero anda sempre ocupado en mil cousas e tamén disfrutando dunhas merecidas vacacións , despois de unhas boísimas notas. O fin de semana foi de concerto a Madrid, porque pouco lle queda de disfrute, que en agosto empeza a traballar.
A última vez que veu comer comigo rpometeume botarme unha man co blog, porque hai moitas cousas que quero facer e non sei, entre outras, facer enlaces con outros blogs, para entrar directamente con xente que se divirte coma min.
E, niso andamos.

lunes, 21 de julio de 2008

Todo para Sonia, Nacho, Turca y Blas.

Festa en Paradela de Coles, festa no meu corazón. Porque onte viñeron, de visita, todolos que lle dan título á entrada de hoxe. Ceamos xuntos :picantón por cabeza, patacas fritidas, pizza, ensalada de leituga, ensalada de remolacha. De postre xelado. Regámolo todo con Faustino I de reserva do 94. Supoño que vos parece ben, pois iso non é nada...o mellor foi a conversa.
Falamos de traballo, de política e de libros. O traballo non ben ó caso pero a conclusión é que tanto eles coma min traballamos en algo que nos apaixoa e somos felices facéndoo. E non ten precio que así sexa. Pola miña banda, sempre dixen que ainda que me tocara a lotería cunha cifra das que non caben nun cheque, eu seguiría traballando. A eles, ainda que seguramente cambiarían algunha cousa, penso que lles pasa igual.
En política, coincidimos en moitas cousas :Amamos á nosa terra, pero sentímonos integrados na España plural. Nacho fixo un comentario perfecto: Hai pouco foron a estar preto da familia de Sonia, que tivo un falecemento imprevisto. Son xente tenra e agarimosa e quixeron estar ó seu carón nos momentos do doo. Entre a xente que sufría, un rapaz de 16 anos, dunha aldea preto de Coristanco, galego falante de nacemento e desexo. Nacho, por entretelo un pouco e afastarllela dor comenzou a falarlle de fútbol, do que ambolosdous son siareiros ;estábase xogando daquela a eurocopa o rapaz dixo:"este ano é nosa". Velaí o sentimento de meirande parte dos galegos NOSA , a copa gañada pola selección española. Porque aspiramos a ser o mellor país de España, de feito sómolo ( para o meu gusto) en paisaxe e en moita paisanaxe; a ter todo o que outras partes da península teñen e fáltanos moito por conquerir, pero hai formas "decentes" de loitar por elo. Queremos conservalo noso idioma, a nosa cultura, a nosa riqueza en tódolos ámbitos, pero sin tripar por riba dos dereitos doutros." Este ano é nosa". Parece un eslogan máis forte que "podemos".
E falamos de libros. Nacho está abraiado por un libro escrito por Trueba que narra a historia de tres rapaces, tres persoas boas de seu, que por cousas da vida, se ven inmersos en situacións que os obligan a facer cousas impropias da xente boa. Falamos de que tódolos bos (tódolos malos), levamos dentro un malo,( un bo). As circunstancias, moitas veces marcan as nosas vidas, sen que podamos ser quen de gañarllela partida, pero iso non nos fai máis malos que outros, peores que ninguén. Cada ún de nós sabe cando o seu malo, foi quen de poder con el. Os iñocentes non existen, só que algúns van tendo sorte de ter máis dominado ó seu malo ¿deica cando?... Tan emocionado está co libro que lle quixo agradecer a David Trueba, cunhas verbas, o telo publicado. Nacho é un home novo, afeito ás novas tecnoloxías, a buscou unha páxina en internet onde poñerse en contacto con autor e non atopou ningún dominio co nome do autor.
Ten pensado regalarlle ún.
Moito máis falamos, divino e humano. Rimos xuntos, paseamos xuntos: compartimos vida.Gracias.