Lembranzas

O outro día recibín un correo no que, entre outras cousas dicía :"aunque tu no lo sepas, en este momento alguien está pensando en ti " É certo que poden estar pensando para ben ou para mal, pero , sería moito mellor que, os que pensan para ben mo dixeran, para que me sinta querida. Pero, se os outros non o fan, a lo menos eu, vou facelo. Porque hoxe, sen saber por qué, estíven lembrando a Manuel Zabal Lázaro. E, pode entrar aquí, na páxina de Paradela de Coles, porque él, hai anos pasou una tarde en Paradela. Para min foi unha tarde fermosa e chea porque o levei a ver paisaxes, camiños e lugares nos que son feliz. Para él...eu que sei: Chegou espectante e cheo de boas intencións e o primeiro que fixen foi subilo a un cabalo...Eu estaba tan afeita e era tan feliz facéndoo que nen se me ocurriu preguntarlle se quería facelo. No meu favor ei dicir que os meus cabalos son de fiar; o Chispa é un pouco toleirón, pero nese ía eu montada. El ía no Cuco, que é coma quen monta nun pato. E os cabalos teñen unha avantaxe: o de atrás fai o que fai o de diante.Ademáis, a sela é vaqueira e a monta tamén, polo que é máis seguro que se a sela fora inglesa, pequena e sen ter a onde agarrarse. E eu ía diante, ó paso. O Cuco non perde de vista ó compañeiro nen tolo, así que viña pegadiño ó Chispa. Eu falaba co Zabal "¿Qué tal?", "Ben". "¿queres correr un pouco?" "Pouco". Metinlle o Chispa un trotiño, eu ía facendo o trote inglés, apoiando nos estribos e erguendo o cú a intervalos. Mirei atrás e o Manolo facía un perfecto trote inglés...Cando volvimos pregunteille se pasara medo e dixo "O principio dudaba un pouco, pero logo, miraba cara diante e víate tan segura e dereita, que me sentín quén de senti-lo mesmo".
Manuel Zabal Lázaro daquela regaloume un libro que se titula "La mujer que se escapó a caballo".
É escritor. E é, para min, o compañeiro de traballo a quen máis eu quero na miña vida. Hai tempo que está xubilado. Boto moito de menos a súa compaña, ainda que eu non son de xuntanzas, nen de paparotas, inda creo que son "socialmente incorrecta". Pero cando coincidiamos, era unha ledicia escoitalo: verbo fácil, humor finísimo, sensibilidade única, cultura amplia.
Hai moito que non o vexo, que non sei nada del. Ainda cando traballabamos xuntos, pasabamos meses sen vernos, pero, agora e antes Manolo ten un sitio morno, no meu corazón . Gracias, Zabal, por ter compartido comigo unha parte fermosísima do teu tempo.